دل نوشته ی هجدهم

رو سپیدی اش با وجود سیه چردگی از من بیشتر است.

الحق که غلامی راستین برای ارباب اش بود.

.

.

.

.

.

سلام و درود خدا بر جون بنِ حَوّی غلام سیّدالشهدا(ع)

دل نوشته ی هفدهم

تمام شد و گذشت فضیلت شب قدر

ما چشم دوختگان به کاروان توایم

صلّی الله علَیکَ یا اباعبدالله

دل نوشته ی شانزدم

اللّهم عجّل لولیّک الفرج

دل نوشته ی پانزدهم

ای کاش سفیدیِ قنداقِ طفل رباب بر تیرگی و ناپاکیِ قلبِ قاتلِ او غلبه می کرد و دست و دلش را می لرزاند

یعنی :حرمله تیر و کمان بر زمین می نهاد و چکمه بر گردن آویخته ، مانند حُر به سپاه ِ حسین(ع) می پیوست.

ای کاش...

دل نوشته ی چهاردهم

امام حسن(ع) به یاری برادر شتافت

.

.

.

.

وقتی دو دست کوچک فرزندش را سپر جان حسین(ع) کرد.

سلام بر شیر مرد نُه ساله ای که در مکتب حسین(ع) بزرگ شد.

دل نوشته ی سیزدهم

خنجر نوازش می کرد

.

.

.

.

وقتی به گلوی مبارکی کشیده می شد.

دل نوشته ی دوازدهم

ای کاش نمکدان نمی شکستند آنانی که نمکِ سفره ی آل علی(ع) را خورده بودند.

.

.

.

.

+وَ لَعنَ الله عُمَرَبنَ سَعدٍ وَ لَعنَ الله شِمراً